این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی آموزش رویکرد تصویرسازی ارتباطی بر افزایش رضایتمندی زناشویی انجام شده است. به این منظور 29 زن از میان 34 زن داوطلب متاهل انتخاب شده در دانشکده روان شناسی، دانشگاه علامه طباطبایی به شیوه جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. آموزش فنون رویکرد تصویرسازی ارتباطی بر روی گروه آزمایش انجام شد، اما گروه گواه این آموزش را دریافت نکرد. طرح پژوهشی مورد استفاده در این تحقیق، طرح آزمایشی پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. میزان رضایت زناشویی آزمودنی ها به وسیله پرسشنامه 47 سوالی انریچ اندازه گیری شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از اثربخشی آموزش فنون تصویرسازی ارتباطی در افزایش رضایت زناشویی زنان بود. فرضیه های اول، دوم و سوم تحقیق در مولفه های آموزش فنون تصویرسازی ارتباطی بر رضایت زناشویی، ارتباط و حل تعارض با اطمینان مورد تایید قرار گرفتند (P<0.05)، اما فرضیه چهارم یعنی مولفه رضایت جنسی در این پژوهش تایید نشد.

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی آموزش تصویرسازی ارتباطی بر کیفیت روابط زناشویی زوج ها بود. روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه و جامعه آماری شامل 54 زوج مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده آموزش و پرورش و مرکز مشاوره ارمغان شهرستان بهبهان بود. از میان آن ها 16 زوج داوطلب به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به دو گروه 8 زوجی تقسیم شد. ابزار پژوهش پرسشنامه کیفیت روابط زناشویی پری 2004 و آموزش تصویرسازی ارتباطی هندریکس 1990 بود که به مدت 10 جلسه 90 دقیقه ای هر هفته دو جلسه اجرا شد. یافته ها: نتایج بیانگر افزایش نمره کیفیت روابط زناشویی (694/11 =F، 005/0P<) خشنودی در ارتباط (218/15 =F، 008/0P<)، میزان سپری کردن زمان زوج ها با یک دیگر (180/35 =F، 001/0P<)، احتمال جدایی (589/26 = F، 003/0P<)، فراوانی اختلاف (994/ 28 =F، 001/0P<) و مدیریت تعارض (162/7 =F، 011/0P<) و پایداری اثر آموزش بر کیفیت روابط زناشویی (791/7 = F، 019/0P<) خشنودی در ارتباط (881/25 = F، 004/0P<)، میزان سپری کردن زمان زوج ها با یک دیگر (450/32 = F، 001/0P<)، احتمال جدایی (449/16 = F، 002/0P<)، فراوانی اختلاف (956/28 = F، 001/0P<) و مدیریت تعارض (162/8 = F، 050/0P<) در مرحله پیگیری یک ماهه بود. نتیجه گیری: استفاده از روش تصویرسازی ارتباطی به علت ملموس کردن و عینی سازی مشکلات ارتباطی و ارائه راه حل های مناسب می تواند در کیفیت روابط زناشویی زوج ها تاثیر داشته و روش مفیدی باشد.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آموزش تصویرسازی ارتباطی (ایماگوتراپی) بر صمیمیت زناشویی زوج ها بود. طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری شامل همه زوج های مراجعه کننده به مرکز مشاوره راه سبز واقع در منطقه 3 شهرداری تهران بود که از بین آنها 30زوج که بر اساس پرسشنامه صمیمیت زناشویی (باگاروزی، 2001) از صمیمیت زناشویی پایین تری برخوردار بودند، به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 زن به همراه همسران آنها) و گواه (15 زن به همراه همسران آنها) گمارده شدند. زوجین گروه آزمایش به صورت هفتگی به مدت 6 جلسه با میانگین زمانی 45 دقیقه تحت آموزش تصویرسازی ارتباطی (ایماگوتراپی) قرار گرفتند. به منظور ارزیابی میزان صمیمیت زناشویی، از پرسشنامه باگاروزی (باگاروزی، 2001) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تصویرسازی ارتباطی باعث افزایش میزان صمیمیت کلی و صمیمیت های عاطفی، جسمی، روان شناختی، جنسی، عقلانی و معنوی زناشویی شده است (P<0.01) و (P<0.05) با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش تصویرسازی ارتباطی به زوجین، به واسطه افزایش به کارگیری الگوهای سالم ارتباطی و کاهش الگوهای مخرب؛ به افزایش صمیمیت زناشویی منجر می شود.

مقدمه رویکرد تصویرسازی ارتباطی یک نظریه در مورد ازدواج و فرایند درمان تعارضات زناشویی است. بر اساس ایده اصلی این رویکرد، انتخاب همسر بر اساس یک تصویر ذهنی از پدر و مادر ایده آل که در دوران کودکی شکل گرفته است، صورت می گیرد و سازگاری با همسر نیز بستگی به این تصویر اولیه دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی بر کاهش دلزدگی زناشویی طراحی شد. مواد و روش ها این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی راستین در شهر گرگان، ایران طی سه ماهه دوم سال 1397 بود. نمونه شامل 20 زوج بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با روش گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 10 زوج) قرار گرفتند. ارزیابی آزمودنی ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز (1996) صورت گرفت. 8 جلسه گروهی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی برای گروه آزمایش برگزار شد در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. یافته ها میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی میان آزمودنی های گروه آزمایش در مراحل پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب برابر با 21/97± 81 و 15/66± 68/05 بود. میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی در آزمودنی های گروه کنترل قبل از مداخله و بعد از مداخله به ترتیب برابر با 16/79± 80/95 و 14/31± 82/50 بود. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که دلزدگی زناشویی در زوجین گروه آزمایش پس از دریافت مداخله تصویرسازی ارتباطی کاهش معنی داری داشت. نتیجه گیری زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی زوج ها را قادر می سازد که از سوی یکدیگر درک شوند و تجربه این احساس می تواند به افزایش شادکامی، صمیمیت و همدلی بین زوج ها منجر شود و همچنین دلزدگی زناشویی را کاهش دهد.

مقدمه: تفاوت­ های بین فردی در زوجین زمینه ساز تعارضات، و تعارضات زناشویی بخش اجتناب­ ناپذیر زندگی مشترک شده است که زندگی زوجین را تهدید می کند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی و زوج درمانی راه حل محور بر الگوهای ارتباطی زوجین متعارض انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمامی زوجین متعارضی که در سال ­های 1402_1401 به مراکز مشاوره شهر همدان مراجعه کرده بودند تشکیل دادند که پس از غربال­گری با پرسشنامه تعارضات زناشویی (ثنایی ذاکر و همکاران، 1387)، 45 زوج به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه (دو گروه آزمایشی، یک گروه کنترل) قرار داده شدند (هر گروه 15 زوج). گروه های آزمایشی هفته ای یک بار در 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت زوج درمانی تصویرسازی ارتباطی (Hendrix و Hunt، 2013) و زوج درمانی راه حل محور (Macdonald، 2007) قرار گرفتند اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه الگوهای ارتباطی (Christensen و Sullaway، 1983) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با نرم افزار SPSS-26 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی در بهبود الگوهای ارتباطی اثربخش بودند (0/001=P). اما درمان تصویرسازی ارتباطی نسبت به راه حل محور در کاهش ارتباطات توقع/کناره گیری (0/035=P) و اجتنابی متقابل (0/001=P) اثربخشی بیشتری داشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، می توان زوج درمانی های تصویرسازی ارتباطی و راه حل محور را برای بهبود روابط زوجین متعارض استفاده نمود. اما برای اثربخشی بیشتر بهتر است زوج درمانی تصویرسازی ارتباطی خط نخست درمان باشد. بنابراین به زوج درمانگران و مراکز مشاوره توصیه می شود برای کاهش تعارضات و بهبود روابط زوجین متعارض این رویکردهای درمانی را مورد استفاده قرار دهند.

مقدمه: امروزه توجه به خانواده و نقش آن در برپایی جامعه سالم بیش از پیش مورد توجه روانشناسان و پژوهشگران قرار گرفته است. یکی از مسایل مهم و حایز اهمیت در رابطه زناشویی، دلزدگی می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی" بر دلزدگی زناشویی زوج های شهر قم است. روش کار: در پژوهش نیمه تجربی حاضر، از طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره فرهنگسرای جوان در شهر قم در سال 1399 بود. 30 زوج به روش تصادفی ساده با قرعه کشی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و "مقیاس دلزدگی زناشویی" (Marital Boredom Scale) بود. روایی مقیاس به روش شاخص روایی محتوا و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ سنجیده شد. "طرحواره درمانی" طی 8 جلسه 90 دقیقه ای (به صورت هر هفته یک جلسه) و "درمان تصویرسازی ارتباطی" طی 10جلسه 90 دقیقه ای، اجرا گردید. داده ها در نرم افزار اس پس اس اس نسخه 23 تحلیل گردید. یافته ها: تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در بین گروه های "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی" معنادار نبود (05/0P-value). در گروه های "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی"، تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در مراحل پیش آزمون با پس آزمون، پیش آزمون با پیگیری و پس آزمون با پیگیری معنادار بوده است (05/0> P-value). اما در گروه کنترل، تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در هیچکدام از مراحل 2 به 2 معنادار نبود (05/0< P-value). نتیجه گیری: "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی" بر دلزدگی زناشویی زوج های شهر قم معنادار بود. لذا، پیشنهاد می شود روان شناسان و مشاوران جهت کاهش مشکلات زناشویی و به خصوص دلزدگی زناشویی از هر دو درمان بهره گیرند.

زمینه و هدف: تاثیر رویکردهای روان شناسی بر بهبود ابرازگری هیجانی از اختلافات زوجین می کاهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو رویکرد واقعیت درمانی و تصویرسازی ارتباطی (ایماگوتراپی) بر ابرازگری هیجانی زنان متقاضی طلاق شهر همدان انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری سه ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی زنان متقاضی طلاق سال 1398 در شهر همدان تشکیل دادند. سی نفر از زنان داوطلب به شیوه دردسترس به مطالعه وارد شدند. این افراد با درنظرگرفتن معیارهای ورود و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه (در هر گروه ده نفر) قرار گرفتند. آموزش تصویرسازی ارتباطی به مدت ده جلسه شصت دقیقه ای و آموزش واقعیت درمانی به مدت هشت جلسه نوددقیقه ای انجام شد. ابزار پژوهش، ابرازگری هیجانی (کینگ و امونز، 1990) بود که در سه مرحله مذکور برای تمام گروه ها اجرا شد. داده ها با آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 در سطح معناداری کمتر از 0٫, 05 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها حاکی از تفاوت معنادار گروه واقعیت درمانی با گروه گواه برای متغیرهای ابرازگری هیجانی (0٫, 001>p)، ابراز هیجان مثبت (0٫, 001>p)، ابراز صمیمیت (0٫, 001>p) و ابراز هیجان منفی (023/0=p) بود. همچنین نتایج تفاوت معناداری را در گروه تصویرسازی ارتباطی با گروه گواه برای متغیرهای ابراز هیجان مثبت (0٫, 041=p) و ابراز صمیمیت (0٫, 005=p) نشان داد. در گروه های آزمایش تفاوت معناداری بین مراحل پس آزمون و پیگیری در متغیرهای ابرازگری هیجانی، ابراز هیجان مثبت و ابراز صمیمیت مشاهده نشد که بیانگر ماندگاری تاثیر مداخلات در مرحله پیگیری بود (0٫, 05

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش به شیوه تصویرسازی ارتباطی (ایماگوتراپی) بر سبک دلبستگی و عملکرد خانواده در زنان متأهل انجام شد. طرح پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زنان متأهل مراجعه کننده به خانه های سلامت منطقه 4 شهر تهران تشکیل می داد. نمونه آماری شامل 30 نفر بود که داوطلبانه انتخاب شدند. چون افراد در هر خانه سلامت حاضر به شرکت در جلسات خانه سلامت دیگر نبودند، پژوهشگر به صورت تصادفی یک خانه سلامت را به عنوان گروه آزمایش و خانه سلامت دیگر را به عنوان گروه کنترل انتخاب کرد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه سبک دلبستگی هازن و شیور و پرسشنامه عملکرد خانواده بود. ایماگوتراپی در ده جلسه (90 دقیقه ای) به صورت هفتگی به گروه آزمایش، آموزش داده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. بنا بر یافته های این پژوهش، آموزش به شیوه ایماگوتراپی بر سبکهای دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا اثرگذار نیست؛ اما بر سبک دلبستگی ایمن اثرگذار است. هم چنین این شیوه آموزش به طور معنی داری بر خرده مقیاسهای همراهی عاطفی، آمیزش عاطفی و نمره کلی عملکرد خانواده تأثیرگذار است.

مقدمه: بی وفایی زناشویی واقعه ای دردناک برای زنان است که نظام خانواده را تهدید می کند. برخی متغیرهای مرتبط با بی وفایی زناشویی شامل دیدگاه فهمی و بخشش می باشند. بر این اساس پژوهش حاضر تاثیر ارتباط درمانی بر دیدگاه فهمی و بخشش زنان آسیب دیده از بی وفایی زناشویی را مورد مطالعه قرار داده است. روش: این مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. از میان جامعه آماری زنان آسیب دیده از بی وفایی زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره در سال 1395 شهر اهواز، 30 زن با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه (هر گروه 15 نفر) به طور تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش با روش ارتباط درمانی (8 جلسه 90 دقیقه ای) آموزش دید و گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه آزمایش و کنترل با استفاده از پرسشنامه های دیدگاه فهمی لانگ و پرسشنامه بخشش پولارد و همکاران به عنوان پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از کوواریانس تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته ها نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل در دیدگاه فهمی و بخشش تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر ارتباط درمانی به طور معنی داری باعث افزایش دیدگاه فهمی و بخشش زنان آسیب دیده بی وفایی زناشویی شد (0. 05>P). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان پیشنهاد داد که مشاوران و درمانگران از ارتباط درمانی می توانند به عنوان مداخله ای جهت کاهش مشکلات زنان آسیب دیده از بی وفایی زناشویی استفاده کنند.

زمینه و هدف: رویکرد تصویرسازی ارتباطی یک نظریه و شیوه درمانی در مورد همسریابی، ازدواج و فرایند شکل گیری تعارضات زناشویی است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر زوج درمانی گروهی به شیوه تصویر سازی ارتباطی (ایماگوتراپی) بر بهبود کیفیت روابط زناشویی زوج ها انجام شد. روش کار: این مطالعه به شیوه نیمه آزمایشی و با بهره گیری از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش زوج هایی بودند که به مرکز مشاوره و خدمات روان شناختی راستین در شهر گرگان در نیمه دوم سال 1396 مراجعه نموده بودند. نمونه این مطالعه 16 زوج بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل ( هرکدام 8 زوج) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه وضعیت زناشویی گلومبوک-راست بود. جلسات زوج درمانی به شیوه تصویرسازی ارتباطی برای زوجین گروه آزمایش در 8 جلسه 120 دقیقه ای به شیوه گروهی اجرا شد، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. داده ها توسط آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری در نرم افزار SPSSV24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین گروه آزمایشی و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت که نشان دهنده اثربخشی زوج درمانی به شیوه تصویر سازی ارتباطی در بهبود کیفیت روابط زناشویی زوج های گروه تحت مداخله است (65/72= F و 01/0p<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش توصیه می شود، مشاوران و درمانگران خانواده از این مدل درمانی جهت حل تعارضات زناشویی زوج ها و بهبود روابط در خانواده استفاده نمایند.